Η μέτρηση της ασυμμετρικής διμεθυλαργινίνης (ADMA) χρησιμοποιείται για την εκτίμηση της πιθανότητας μελλοντικών στεφανιαίων συμβαμάτων σε ασθενείς με στεφανιαία νόσο, με σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, με υπερχοληστερολαιμία ή νεφρική νόσο.
Περισσότερες πληροφορίες
Οι διμεθυλαργινίνες, η ασύμμετρη ή ασυμμετρική (ADMA) και η συμμετρική (SDMA), είναι τα μεθυλικά παράγωγα της L-αργινίνης, που υπάρχουν στο ανθρώπινο αίμα σε μικρομοριακά επίπεδα. Είναι το αποτέλεσμα της αποικοδόμησης των μεθυλιωμένων πρωτεϊνών κατά την υδρολυτική ανακύκλωση των πρωτεϊνών. Η ADMA αναστέλλει τη σύνθεση του μονοξειδίου του αζώτου (ΝΟ) μέσω ανταγωνιστικής αναστολής της συνθετάσης του οξειδίου του αζώτου (NOS). Το SDMA δεν παρεμβαίνει άμεσα στη δραστηριότητα της NOS, αλλά μπορεί να έχει ανασταλτική επίδραση στη σύνθεση του ΝΟ καταστέλλοντας την κυτταρική πρόσληψη του προδρόμου μορίου του, της L-αργινίνης, και μέσω της αναστολής της νεφρικής σωληναριακής απορρόφησης της L-αργινίνης.
Το ΝΟ έχει πολλαπλούς στόχους στους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων του καρδιαγγειακού, νευρικού και ανοσοποιητικού συστήματος. Το ΝΟ είναι ένα σημαντικό αγγειοδιασταλτικό μόριο που ρυθμίζει τη συστηματική αρτηριακή πίεση. Το ΝΟ αναστέλλει την παραγωγή υπεροξειδίου, την αλληλεπίδραση των κυκλοφορούντων στοιχείων του αίματος με τα τοιχώματα των αγγείων, καθώς και την προσκόλληση και τη συσσώρευση των αιμοπεταλίων, τον πολλαπλασιασμό των λείων μυϊκών κυττάρων και τη συσσώρευση λιπιδίων εντός του αγγειακού τοιχώματος. Η έλλειψή του οδηγεί σε δυσλειτουργία του ενδοθηλίου και εμφάνιση αθηροσκληρωτικών αγγειακών επιπλοκών. Το ΝΟ μπορεί επίσης να παίζει ρόλο στη ρύθμιση της απόπτωσης, της αγγειογένεσης, του κυτταρικού κύκλου, και της μετάστασης κακοήθων κυττάρων.
Τα αυξημένα επίπεδα ADMA στο πλάσμα συνδέονται με ενδοθηλιακή δυσλειτουργία, αγγειοσυστολή, αύξηση της αρτηριακής πίεσης και επιδείνωση της πειραματικής αθηροσκλήρωσης. Αυξημένες συγκεντρώσεις ADMA στο πλάσμα έχουν σημειωθεί σε πολυάριθμες κλινικές καταστάσεις που σχετίζονται με ΝΟ-εξαρτώμενη ενδοθηλιακή δυσλειτουργία, π.χ. υπερχοληστερολαιμία, υπέρταση, έμφραγμα του μυοκαρδίου, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, ομοκυστεϊναιμία και περιφερική αρτηριακή νόσο.
Η ισχυρότερη συσχέτιση μεταξύ ADMA και θνησιμότητας από όλες τις αιτίες έχει παρατηρηθεί σε βαρέως πάσχοντες από μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ), αλλά οι στατιστικά σημαντικές σχέσεις με τη θνησιμότητα από όλες τις αιτίες έχουν επίσης σημειωθεί στο γενικό πληθυσμό, σε ασθενείς με νεφρικές παθήσεις, περιφερική αρτηριακή νόσο και σε άτομα με καρδιαγγειακά νοσήματα (CVD).
Η ADMA και η SDMA έχουν διαφορετικές οδούς απομάκρυνσης από τον οργανισμό. Η SDMA και μερικώς το ADMA απεκκρίνονται αμετάβλητα από τους νεφρούς ενώ μια μικρή ποσότητα ADMA και SDMA αποβάλλονται με χολική απέκκριση. Ωστόσο, η κύρια μεταβολική οδός της ADMA περιλαμβάνει την αποικοδόμησή της από τη διμεθυλαμινοϋδρολάση της διμεθυλαργινίνης (DDAH) σε διμεθυλαμίνη (DMA) και L-κιτρουλίνη (CIT). Οι μεταβολίτες της ADMA απεκκρίνονται στα ούρα.
