Η μέτρηση της μακρο-γ-γλουταμυλοτρανσφεράσης (μάκρο-γGT) χρησιμοποιείται ως βοήθημα στη διερεύνηση των αυξημένων επιπέδων της γ-γλουταμυλοτρανσφεράσης του ορού, ειδικά όταν η αιτιολογία των αυξημένων επιπέδων του ενζύμου δεν είναι σαφής.
Περισσότερες Πληροφορίες
Τα μακρο-ένζυμα είναι σύμπλοκα υψηλού μοριακού βάρους που σχηματίζονται από τη σύνδεση των ενζύμων με άλλα συστατικά του πλάσματος (ανοσοσφαιρίνες, λιποπρωτεΐνες) ή μέσω αυτό-πολυμερισμού. Συνήθως υπάρχει αυξημένη δραστικότητα του ενζύμου στο πλάσμα λόγω της μειωμένης κάθαρσης του υψηλού μοριακού βάρους συμπλόκου. Το γεγονός αυτό μπορεί να προκαλέσει διαγνωστική σύγχυση. Οι συνήθεις μετρήσεις των ενζύμων στον ορό δεν μπορούν να διακρίνουν τα μακρο-ένζυμα από τα μονομερή ένζυμα, γεγονός που καθυστερεί την αναγνώριση των μακρο-ενζύμων. Επιπλέον, τα μακρο-ένζυμα δεν απαντώνται συχνά και ο επιπολασμός τους κυμαίνεται σε λιγότερο από 0.1% έως 3.5%, περιπλέκοντας περαιτέρω τα πράγματα. Η αμυλάση και η κινάση κρεατίνης (CK) είναι οι πιο συνηθισμένοι τύποι μακρο-ενζύμων που αναφέρονται στη βιβλιογραφία. Άλλοι αναφερόμενοι τύποι μακροενζύμων περιλαμβάνουν την αλκαλική φωσφατάση (ALP), την αμινοτρανσφεράση της αλανίνης (SGPT/ALT),την ασπαρτική αμινοτρανσφεράση (SGOT/AST), την γ-γλουταμυλοτρανσφεράση (γGT), την γαλακτική αφυδρογονάση (LDH) και τη λιπάση.
Ωστόσο, καθώς τα μακροένζυμα θεωρούνται κυρίως καλοήθη, η επιβεβαίωση της παρουσίας ενός μακροενζύμου είναι σημαντική τόσο για τη μείωση των περιττών επαναλαμβανόμενων εξετάσεων (επεμβατικών και μη-επεμβατικών) όσο και πιθανών θεραπευτικών σφαλμάτων.
Η καθίζηση με πολυαιθυλενογλυκόλη (PEG) θεωρείται μια εύχρηστη μέθοδος για την ανίχνευση των μακροενζύμων με βάση τη διαφορική διαλυτότητα των συμπλόκων υψηλού μοριακού βάρους. Άλλες πιο ακριβές και χρονοβόρες δοκιμασίες περιλαμβάνουν την ηλεκτροφόρηση, την υπερδιήθηση και την χρωματογραφία διήθησης σε γέλη, ανάλογα με το ξεχωριστό μέγεθος των μακροενζύμων.
