Η νευρική φλεγμονή που προκαλείται από αυτοάνοσες καταστάσεις μπορεί να επηρεάσει τόσο το κεντρικό όσο και το περιφερικό νευρικό σύστημα, π.χ. στη μεταιχμιακή εγκεφαλίτιδα και στα πολυνευροπαθητικά σύνδρομα.
Δίπλα σε καλά εδραιωμένα αντινευρικά αντισώματα έναντι ενδοκυτταρικών αντιγόνων (anti-Hu, Ri, Ma2, GAD, CV2, αντισώματα αμφιφυσίνης) ή έναντι αντιγόνων κυτταρικής επιφάνειας (anti-GABAa/b, NMDA, υποδοχέα AMPA, LGI1, CASPR2), πρόσφατα έχουν περιγραφεί αντισώματα έναντι της πρωτεΐνης της κυτταρικής επιφάνειας φλοτιλλίνης, σε ασθενείς με μεταιχμιακή εγκεφαλίτιδα, σε ασθενείς με αισθητικοκινητική απομυελινωτική πολυνευροπάθεια, σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας και σε νευρογενή μυϊκή ατροφία.
Οι φλοτιλλίνες είναι πρωτεΐνες συνδεδεμένες με τη μεμβράνη που εντοπίζονται σε λιπιδικές σχεδίες. Οι πρωτεΐνες αυτές περιλαμβάνουν τη φλοτιλλίνη-1 και τη φλοτιλλίνη-2. Η φλοτιλλίνη-1 και η φλοτιλλίνη-2 συνδέονται με ειδικές μικρο-περιοχές της κυτταρικής μεμβράνης γνωστές ως σχεδίες. Παίζουν ρόλο σε διάφορες κυτταρικές διεργασίες όπως η σηματοδότηση της ινσουλίνης, η ενεργοποίηση των Τ κυττάρων, η διακίνηση της ίδιας της μεμβράνης, η φαγοκυττάρωση και η σηματοδότηση των υποδοχέων του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα.
