Ο έλεγχος των IgG αντισωμάτων έναντι της αννεξίνης V, μιας πρωτεΐνης που συμμετέχει στη ρύθμιση της απόπτωσης και της πήξης, χρησιμοποιείται κυρίως για την αξιολόγηση αυτοάνοσων διαταραχών, ιδιαίτερα εκείνων που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο θρόμβωσης και καθ’έξην αποβολών.
Η αννεξίνη V είναι μια πρωτεΐνη δέσμευσης φωσφολιπιδίων που είναι σημαντική για την κυτταρική ομοιόσταση, ιδιαίτερα τον προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο (απόπτωση) και αντιθρομβωτικές διεργασίες. Συνδέεται με υψηλή συγγένεια με τη φωσφατιδυλοσερίνη, ένα φωσφολιπίδιο που εξωτερικεύεται στην επιφάνεια των αποπτωτικών κυττάρων. Μέσω αυτής της δέσμευσης, η αννεξίνη V σχηματίζει μια προστατευτική ασπίδα πάνω από αυτά τα φωσφολιπίδια, εμποδίζοντας αποτελεσματικά την ενεργοποίηση του καταρράκτη πήξης. Τα αυτοαντισώματα έναντι της αννεξίνης V διαταράσσουν αυτή την προστατευτική λειτουργία, εκθέτοντας τα φωσφολιπίδια σε κυκλοφορούντες παράγοντες πήξης και οδηγώντας σε μια κατάσταση αυξημένης πηκτικότητας του αίματος .
Αυξημένα επίπεδα IgG αντισωμάτων έναντι της αννεξίνης V έχουν παρατηρηθεί σε ασθενείς με αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο (APS), το οποίο χαρακτηρίζεται από θρόμβωση, καθ’έξην αποβολές και παρουσία αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων. Η παρουσία τους έχει επίσης μελετηθεί σε ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο (ΣΕΛ), όπου μπορούν να λειτουργήσουν συνεργικά με άλλα αυτοαντισώματα για να αυξήσουν τον κίνδυνο θρόμβωσης.
Υπάρχουν συνεχιζόμενες έρευνες σχετικά με την προγνωστική και διαγνωστική σημασία των αντισωμάτων έναντι της αννεξίνης V σε διάφορα κλινικά πλαίσια, συμπεριλαμβανομένων των καρδιαγγειακών παθήσεων, των αυτοάνοσων διαταραχών και των μαιευτικών επιπλοκών.
